”စည္းၿခားထားတဲ့ နံရံ တံခါးေတြရဲ့ အေၾကာင္း”

အသစ္ေတြက
တႏွစ္ထပ္တႏွစ္ ပိုတိုးလာၾကသလို
အၿဖစ္ေတြက
တႏွစ္ထပ္တႏွစ္ ပိုဆိုးလာေနၾကတုန္းပါပဲ…

လက္တေလာ ေခတ္ၾကီးထဲမွာ
ေရြးခ်ယ္စရာေတြ ေပါမ်ားလာၿပီး
ေရြးဝယ္စရာေတြ ရွားပါးလာတာကို
ဘဝေတြနဲ႔ ရင္းၿပီး မွတ္သားေလ့လာခဲ့ရဖူးပါၿပီ…

အလကားရတဲ့ အိပ္မက္ေတြကိုေတာင္
အရင္လို ေပါေပါေလာေလာ မမက္ႏုိင္ေတာ့သလို
မၾကားေသးမီ အခ်ိန္ေတြအထိ တခါတရံ မက္မိခဲ့ဖူးတဲ့
ရွားရွားပါးပါး အိပ္မက္ေတြကေတာင္
တေရးႏုိးညေတြနဲ႔ ခပ္ခြာခြာေရွာင္ေနၾကတာ အဆန္းသားကလား…

ပါးလႊာက်စ္လစ္တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အသစ္ တခ်ိဳ႕ကို
ရွားရွားပါးပါး မက္ဖို႔ထားတဲ့ အိပ္မက္ထဲမွာ
အမွတ္စဥ္အလိုက္ ခြဲထည့္ဖို႔ ဇယားဆြဲေနရရင္းက
လက္ရွိဘဝနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ၿခင္းေတြရဲ့ၾကား
သစၥာမဲ့ေသာ နံရံထူၾကီးတခ်ပ္ ၿခားထားေသးတာကို
လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္က ေပးလာတဲ့ သင္ခန္းစာတခ်ိဳ႕နဲ႔ မွတ္သားခဲ့ရတယ္…

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တံခါးဖြင့္ဖို႔
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမဲ့ဘဝေတြၾကားကို
ေခတ္သစ္ အဇာတသတ္ဆိုသူမ်ားရဲ့
ေသနတ္က်ည္ဆံေတြက ေသာ့ခတ္ စည္းၿခားထားတာကို
ေတာနဲ႔ေတာင္ေတြကေပးလာတဲ့ သင္ခန္းစာတခ်ိဳ႕နဲ႔ မွတ္သားခဲ့ရတယ္…

လြတ္လပ္ၿခင္းကို အလံထူဖို႔
လြတ္လပ္ၿခင္းနဲ႔ လြတ္လပ္ၿခင္းမဲ့ ဘဝေတြၾကားကို
ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ၿခယ္ၿခင္းက ေထာင္နံရံအထပ္ထပ္နဲ႔ ဆီးတားထားသလို
ရင္ခြင္ေပ်ာက္တဲ့ သားနဲ႔ အေမ့ ေအးရိပ္ၾကားမွာ
ႏုိင္ငံရပ္ၿခားဆိုတဲ့ စကားလံုးမ်ားက
ဆက္သြယ္မႈ မိုင္တိုင္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေဝးကြာၿခားနားေစခဲ့ၿပီး
မိသားစုငတ္မြတ္သူ သားနဲ႔ အေဖ့ၾသဝါဒ အမွာစကားေတြၾကားမွာ
အေဝးေရာက္သားဆိုတဲ့ နာမတလံုးက စည္းၿခားထားတုန္းပဲ…

အခုအခ်ိန္ထိ
အမွန္တရားနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ၾကား
အသၿပာတံတိုင္းၾကီးတခုက စည္းၿခားေနခဲ့သလို
အမွန္တရားနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ၾကား
အာဏာတံခါးၾကီးတခ်ပ္က မ်က္ေၿခဖ်က္ထားတုန္းပဲ…

စည္းၿခားထားတဲ့ နံရံေတြကို ၿဖိဳခြဲပစ္ဖို႔နဲ႔
ပိတ္ဆို႔ထားတဲ့ တံခါးေတြကို ရုိက္ခ်ိ္ဳးပစ္ဖို႔က
က်ေနာ္တို႔ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ၾကားမွာ ရင္ခြင္မၿခားဖို႔ပဲ လိုအပ္တယ္…။