Friday, February 26, 2010

အိမ္တြင္းလူနာရဲ့ နာတာရွည္ေရာဂါ

အခ်ိန္ေတြက
တိုင္းေရးၿပည္ေရး သတင္းေကာင္းတပုဒ္လို
ရွားရွား ပါးပါး
မိသားစု ထမင္းလက္ဆံုစားရတယ္ကို မရွိဘူး ...

တေယာက္က ေကာင္းကင္ဘံုမွာ
တေယာက္က နယ္ၿခားၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕ မွာ
က်န္တေယာက္က ေမာ္စကိုမွာ ဘြဲ႔လြန္တက္ေနရလို႔........

အေသးအဖြဲကအစ ၾကီးၾကီးမားမားအဆံုး
အဆံုးအစမဲ့ ၿပႆနာေတြက
ေန႔တဓူဝတြင္းႏႈတ္ခမ္းဝမွာ မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္
အင္ဒိုနီးရွားေတာမီးလို ဟုန္းဟုန္းေတာက္တယ္...

ေနာက္ေက်ာကို ဓားနဲ႔ထိုးေနတဲ့ ၾကမၼာဆိုးကလည္း
ေရႊဖိနပ္ပိုင္ရွင္ စ်ာန္နဲ႔ကန္သြင္းတဲ့ ေရႊဂိုးလို
အိမ္ဦးခန္းကိုမွ တန္းတန္းမတ္မတ္ဝင္ရတယ္လို႔...

ဒုကၡလွလွက
အိမ္ေပါက္ဝမွာ က်က်နန ေၿခခ်ိတ္ထိုင္ၿပီး
စာနာမႈတရားေတြက
ေငြပင္ေငြရင္းၾကီးရင့္တဲ့ေနရာမွာ သီးပြင့္လြယ္တုန္းပဲ ...

ခဏတၿဖဳတ္ခရီးထြက္သြားတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ၿခင္း
အိမ္ရိပ္ကိုၿပန္မနင္းခဲ့တာ ၂၂ႏွစ္ ေတာင္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ။

16 comments:

Unknown said...

မိသားစု ထမင္းလက္ဆံု စားႏိုင္ပါေစ
ကဗ်ာေကာင္းလြန္းတယ္

Anonymous said...

ခဏတျဖဳတ္ ဆို ျပီး အေမ႔အိမ္ က ေန ထြက္ လာ ခဲ႔ တာ မေမွွ်ာ္လင္႔ ဘဲ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ေတာင္ ေက်ာ္ လာ ျပီ ေပါ႔ ... ကိုေဆာင္းယြန္း ခ်စ္ တဲ႔ မိဘ ေတြ နဲ႔ အျမန္ဆံုး ထမင္းလက္ဆံု စားႏိုင္ ဖို႔ ဆုေတာင္း ေပး ယံု မွ တပါး ....

mie nge

~ဏီလင္းညိဳ~ said...

ကိုေဆာင္းေရ...
ကဗ်ာေလးကိုခံစားမိပါတယ္ဗ်ာ....။
စကားလံုးေတြကို ႀကိဳက္တယ္....။
“စာနာမႈတရားေတြက
ေငြပင္ေငြရင္းၾကီးရင့္တဲ့ေနရာမွာ သီးပြင့္လြယ္တုန္းပဲ” ...ဆိုတာေလးကို အရမ္းခံစားမိသြားတယ္....။
ေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစဗ်ာ....။

ခင္မင္ေလးစားေနတဲ့
ညီ...
ဏီလင္းညိဳ

tin min htet said...

ခုတေလာ ကြ်န္ေတာ္ ဖတ္ရတဲ့ ကဗ်ာေတြက၊ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ေရးသလို အကြ်မ္းတဝင္ ရွိလိုက္တာ။ ဒီကဗ်ာလည္း အပါအဝင္ေပါ့။

သဒၶါလိႈင္း said...

ကိုေဆာင္းေရ..
ကဗ်ာကိုဖတ္ၿပီး၂၂ႏွစ္ဆိုတာကိုေတြးေနခဲ့မိတယ္။ မိသားစုေတြဘယ္ေတာ့မ်ားမွဆံုစည္းႏိုင္ၾကပါ့မလဲ.........

ခင္တဲ့
ညီမသဒၶါ

ကိုခိုင္ said...

ထပ္တူထပ္မွ်ပါပဲဗ်ာ
ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕မိသားစုမ်ားအျမန္ျပန္လည္ဆံုေတြ႕ျပီး
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း
ထမင္းလက္ဆံုအတူစားနိုင္ႀကပါေစဗ်ာ။
ကိုခိုင္

Flower said...

ေကာင္းလိုက္တဲ႕ ကဗ်ာေလး
ရင္ထဲကို ထိသြားပါတယ္..
အိမ္နဲ႕ ေ၀းကြာေနၾကတဲ႕သူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား
မ်ားေနျပီလဲလို႕
ကဗ်ာေလးကို ဖတ္ျပီး ေတြးလိုက္မိတယ္..
ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း လူတိုင္းကေတာ႕ အိမ္လြမ္းေနသူခ်ည္းပါဘဲေနာ္...

Nge Naing said...

၂၂ ႏွစ္ မျပည့္ေသးဘူးထင္တယ္

ကိုခ်စ္ေဖ said...

ဟုတ္တယ္ဗ်ာ..အဲ့ဒီအခ်ိန္ေတြက
ျပန္၀ယ္ယူလို႔လဲမရေတာ့.ျပန္မရႏူိင္ျခင္းေတြ..
အထပ္ထပ္နဲ႔ ပါပဲဗ်ာ..

Anonymous said...

နိမိတ္ပုံေတြကုိဖတ္ရင္း ပုံေဖာ္ၾကည့္ခဲ့တယ္...

ေလးစားစြာျဖင့္
ေက်ာ္ႏုိင္

Yan said...

ခဏတၿဖဳတ္ခရီးထြက္သြားတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ၿခင္း
အိမ္ရိပ္ကိုၿပန္မနင္းခဲ့တာ ၂၂ႏွစ္ ေတာင္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ။

အဲဒီ႔စာသားထိတယ္...

ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းေတြ အိမ္ျပန္လာမယ္႔အခ်ိန္ကုိ ေမွ်ာ္လင္႔ေနမိဆဲပဲ...

Y.

ကဗ်ာဦး said...

ေနာက္ေက်ာကို ဓားနဲ႔ထိုးေနတဲ့ ၾကမၼာဆိုးကလည္း
ေရႊဖိနပ္ပိုင္ရွင္ စ်ာန္နဲ႔ကန္သြင္းတဲ့ ေရႊဂိုးလို
အိမ္ဦးခန္းကိုမွ တန္းတန္းမတ္မတ္ဝင္ရတယ္လို႔...

အစ္ကိုေဆာင္းယြန္းလ ကဗ်ာေကာင္းလြန္းတယ္

စိုင္းေလာင္မိန္းသက္ said...

ကဗ်ာေၾကြးေတြအတိုးခ်လာဖတ္တယ္ဗ်ာ
ႀကိဳက္တယ္

Kaung Kin Ko said...

ေနာက္ေက်ာကို ဓားနဲ႔ထိုးေနတဲ့ ၾကမၼာဆိုးကလည္း
ေရႊဖိနပ္ပိုင္ရွင္ စ်ာန္နဲ႔ကန္သြင္းတဲ့ ေရႊဂိုးလို
အိမ္ဦးခန္းကိုမွ တန္းတန္းမတ္မတ္ဝင္ရတယ္လို႔..

အရမ္းထိတယ္ အကုိရာ။

ခဏတၿဖဳတ္ခရီးထြက္သြားတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ၿခင္း
အိမ္ရိပ္ကိုၿပန္မနင္းခဲ့တာ ၂၂ႏွစ္ ေတာင္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ။

း-(

စိတ္စမ္းေရ said...

ကဗ်ာေလးက ရင္ကုိ တုိက္ရုိက္ထိမွန္တယ္ဗ်ာ...။

Ko Toe Gyi ( Multiply Boo Boo Gyi ) said...

ဘြဲ ့လြန္ရခဲ့ဘူးတဲ့ ေမာ္စကုိျပန္တေယာက္
ကုိၾကီးေဆာင္းယြန္းလ ဆီေရာက္လာခဲ့ပါတယ္