'ဒီလိုနဲ႔၊ အရင္အတိုင္း....သီခ်င္းတပုဒ္ထဲမွာ...ငါ'

တစံုတရာကိုရဖို႔
တစံုတေထာင္မက လြဲခဲ့ရတယ္....

အရာအားလံုးက
အေရာင္ေၿပာင္းသြားတဲ့ ဗီဒိုေဟာင္းထဲက ပရုပ္လံုးလိုပါးလ်လို႔
ေႏြႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္လံုးစီးထားခဲ့တဲ့ ဖိနပ္တရံအၿမီးလို အိုမင္းၿပီး
မိုးႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္လံုးေဆာင္းထားခဲ့တဲ့ ထီးတေခ်ာင္းလို
အေရာင္လြင့္ေဟာင္းသြားခဲ့ၾကတယ္..

ေမ့ေလ်ာ့ၿခင္းနံရံမွာ
ခ်ိတ္ခ်န္ထားရစ္ဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့မိတဲ့ သကၠရာဇ္ေတြက
အိပ္မက္ကမၻာထဲထိ သဲလြန္စရွာ ေၿခရာခံလိုက္လာရင္း
လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ေန႔လည္ေန႔ခင္းေတြထဲ
တေစၦတေကာင္လို ေၿခာက္လွန္႔ေနတုန္းပဲ...

လက္ဆုပ္လက္ကိုင္မၿပႏုိင္သးတဲ့ ေန႔ရက္ေတြအတြက္
လက္တဆုပ္စာ ပစၥဳပၸန္နာရီတခ်ိဳ႕ကို
ဇရာအၿဖစ္ တဆစ္ဆစ္ဖဲ့ေၿခြေပးေနခဲ့ရရင္း
ရာသီစက္ဝန္းဟာ တေၿဖးေၿဖးက်ဥ္းေၿမာင္းလြန္းလာခဲ့တယ္....

တခ်ိဳ႔အရာေတြကို
မွတ္မွတ္ရရ ဘယ္လိုမွေမ့မရႏုိင္ခဲ့ေသးဘူး...

ဟာသနဲ႔ေရာေထြးၿပီး အန္ခ်မပစ္ႏုိင္ခဲ့တဲ့
ဆယ္စုႏွစ္ႏွစ္ခုေက်ာ္ကာလရဲ့ ၿဖစ္ရပ္ေတြက
ေန႔တဓူဝရဲ့ စဥ္းစားခန္းအေပၚထပ္ကို တံခါးေခါက္ေတာ့
ေပါက္တဲ့နဖူးထက္ မထူးတဲ့လက္ေတြကေရာက္လာတတ္တယ္...

တခ်ိဳ႔အရာေတြကိုေတာ့ ေပါ့ေပါ့တန္တန္
မနက္ၿဖန္ခါ ဘယ္သြားလို႔ ဘယ္လာၿပီး
ဘယ္သူနဲ႔ ဘာစကားေၿပာရဖို႔ကိုလည္း ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္ၿပန္တယ္....

မၾကာမၾကာ...တစံုတရာကို
သမုဒၵရာၾကမ္းၿပင္ေပါက္ေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္မိတဲ့အခါ
အရင္လူေတြလည္းဒီလိုပဲဆိုတဲ့ စာသားက
ဒီလူေတြလည္းအရင္အတိုင္းပဲဆိုတဲ့ သံစဥ္ကိုဝတ္လို႔
မုသာဝါဒၿမိဳ႕ေပၚမွာ ခါးေထာက္ၿပီးစီးကရက္ေသာက္ေနတာေတြ႔ရတယ္..

မၾကာမၾကာ...တစံုတရာကို
စၾကာၤဝဠာအၿပင္ေရာက္ေအာင္ နားေထာင္ၾကည့္မိတဲ့အခါ.
ဓာတ္က်ေနတဲ့ စီဒီယြန္တခ်ပ္ထဲက ထြက္က်လာတဲ့
ကာလေပၚဗီလိန္သီခ်င္းတပုဒ္ကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ၾကားရတယ္....

ဒီလိုနဲ႔...အရင္အတိုင္း
အလြဲအမွားေတြနဲ႔ မကြဲၿပားႏုိင္ေသးတဲ့ကမၻာမွာ...ငါ
'နာရီရဲ့သီခ်င္း'ထူးအိမ္သင္တပုဒ္နဲ႔ ၾကီးၿပင္းအားထုတ္တတ္ခဲ့ၿပီ...။ ။