”ၾကိဳးေတြၿဖတ္ပစ္လိုက္တယ္”
မသိမသာနဲ႔ ရင့္ေရာ္လာလို႔
ၾကည့္ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္ က်န္ေနေသးတဲ့
မ်က္ႏွာရုပ္ကို ဟန္လုပ္ရင္း
သိသိသာသာ ရွင္းလင္းထင္ဟပ္ၿပေနတဲ့
ၾကည့္မွန္တခ်ပ္ရဲ့ အေပၚမွာ
စိတ္တခ်ဳိ႕နဲ႔ေပါင္း..ၿပီးေတာ့
အရည္ေဖ်ာ္ၿပီး ေလာင္းခ်ၾကည့္လိုက္တယ္…

ေခါင္းေပၚမွာ အေနၾကာလာတဲ့
ေကသာတခ်ိဳ႕ကေတာ့
အမႈေတြေပြလြန္းလို႔
အႏူေပၚ အရင့္တက္
တေၿဖးေၿဖးနဲ႔ အၿဖဴဘက္သန္းလာသလို
ပါး နား သားေရေတြဟာလည္း
ကာလတိုက္စားမႈေတြေၾကာင့္
ပဲ့ၿပိဳလာတဲ့ ကမ္းပါးအိုလို
ယိုင္ နဲ႔ လဲၿပိဳ…

ညိဳေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြေပၚမွာေတာ့
ကြက္လပ္တခုဟာ
အရင္အတိုင္း မႈိင္းပ်ပ်
ကယ္တင္မယ့္သူကို ေမွ်ာ္ေနပံုရတယ္…

တကယ္ဆိုရင္
ကယ္တယ္ရွင္ဆိုတာ
ေမခလာလည္း မဟုတ္သလို
ေဂါတမလည္း မဟုတ္ေလဘူး
ကိုယ့္ဒူးခို္င္မွ
မယိုင္ေအာင္ ေလွ်ာက္ႏူိင္မယ့္
ကိုယ့္ရဲ့ ေၿခေထာက္ေတြအတြက္
ဘာေတြကို ရက္စက္တယ္လို႔ အၿပစ္ဖို႔ေနရဦးမွာလဲ
အဲဒီ ဆြဲၿဖဲခံထားရတဲ့
ကံေကာင္းၿခင္းဆိုတဲ့ စာမ်က္ႏွာမ်ားစြာကို
ေနညိဳတဲ့အထိ ထိုင္ေစာင့္ဖတ္ေနမယ့္အစား
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ကိုယ့္လက္ထဲမွာပဲ
ကိုယ့္ရဲ့ေသြးနဲ႔ စေတးရင္း
အသိမ္အဖ်င္းေတာမွာ အတင္းေၿပာေနၾကတဲ့
သတင္းအေမာေတြထဲက ရုန္းထြက္ရင္း
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ကိုယ့္လက္ထဲ ဝကြပ္အပ္ႏွင္းလိုက္တယ္….။