”ရာႏႈန္းၿပည့္ရြာၿပီး ေကာင္းကင္ၿပည့္ေအာင္သာေစခ်င္တယ္…..”

လြတ္လပ္မႈကို ေကာ္ဖီတခြက္နဲ႔ဒူးႏွံ႔ေသာက္ၿပီး
စီးကရက္တလိပ္နဲ႔ ခါးေထာက္ဖြာႏုိင္တဲ့ဘဝမ်ိဳးမွာ
မလြတ္လပ္သူေတြအတြက္
တမနက္စာေလာက္ ငတ္မြတ္ၾကည့္ခဲ့ၾကဖူးသလား…..

လူဆိုတာ ေမ့ေလ်ာ့တတ္တဲ့သတၱဝါလို႔ဆိုတဲ့
အေကာင္းဆံုးဆင္ေၿခတခုကို
အေဟာင္းဆံုးဆိုင္က ဝယ္လာခဲ့ခ်ိန္မွာ
ငါတို႔အားလံုး ထမင္းဘယ္ႏွစ္နပ္စာေလာက္စားခဲ့ၾကၿပီးၿပီလဲ….

အမွားကို မွန္တယ္ေၿပာလိုက္
အမွန္ကို မွားတယ္ေၿပာလိုက္နဲ႔….
ကိုယ့္မ်က္လံုးကိုယ္ မစၹ်ရိယဓားနဲ႔ထိုးေဖာက္လိုက္ၾက..
သူမ်ားနားရြက္ကို မုသာဝါဒတံေတြးေတြဆြတ္လိုက္ၾကနဲ႔..
ဝါးတားတားအနာဂတ္ကို
ေရးေတးေတးပစၥဳပၸန္မ်က္လံုးေတြနဲ႔
ဘဝမိုးခ်ဳပ္ခ်ိန္အထိ္ ထိုင္ၾကည့္ေနၾကမွာလား…
အိပ္မရတဲ့သံစဥ္အေသေတြကို
တေရးႏုိးတိုင္းထထဆိုတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္လုိ
တေယာအိုထိုးေနၾကမွာလား…

မက္လံုးေတြကို အေမွာင္မွာထုတ္လွန္းၿပီး
တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေခြပတ္ရမ္းေနၾကတဲ့
လမ္းအေသ လမ္းအပ်က္ေတြေပၚမွာ
ေလၾကီးမိုးၾကီးေတြ ရြာခ်ေနၾကဦးမွာလား…

အေမွာင္စြပ္ထားတဲ့
ညမ်က္ႏွာဖံုးကို ဆြဲခြာခၽြတ္ၾကဖို႔
အလင္းကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ထားတဲ့
ေန႔မဲၾကီးေတြထဲက ခုန္ထြက္ၾကဖို႔
ကိုယ္ စိတ္ ႏွလံုးသံုးပါး ညီညြတ္ေရးဟာ
အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါၿပန္ရစ္ေနရတဲ့
တမ်ိဳးသားလံုးဆိုင္ရာ ဓာတ္ၿပားေဟာင္းၾကီးတခ်ပ္လိုပါပဲ…

ဖာသိဖာသာကိုယ္ပိုင္ထြက္ေပါက္ရွာမႈေတြအတြက္
မနက္ၿဖန္ရဲ့သမိုင္းက
သင္ခန္းစာတပုဒ္အၿဖစ္ အေရာင္ခပ္မႈိင္းမႈိင္းသုတ္မပစ္ခင္မွာ
ညီညြတ္ေရးကို ကိုယ္တိုင္သင္ၾကားႏုိင္မွ
မွားခဲ့ဖူးသမွ်အဆိပ္အေတာက္ေတြကို ေထြးအန္ခ်ႏုိင္ၾကမယ္….

အေသြးအသားေတာင္းဆိုမႈထက္
တမ်ိဳးသားလံုးေတာင္းဆိုခ်က္က ဒီေရလိုၿမင့္တက္ေနခ်ိန္မွာ
ေသြးကိုေသြးနဲ႔ရင္း ေသြးခ်င္းနီးတတ္ၾကဖို႔အတြက္
ရင္ထဲရွိသမွ်ကို မီးကူးထြန္းညွိလိုက္ၾကရေအာင္….

ေခတ္ေဟာင္းေတးတပုဒ္ကို
တေက်ာ့ၿပီးတေက်ာ့ အထပ္ထပ္ဆိုေနခဲ့ရလို႔
စကားလံုးအခ်ပ္ပိုေတြနဲ႔ ေမာေနရတဲ့
ကာလမြဲ ေခတ္မ်က္မည္းၾကီးထဲမွာ
”ငါ”ဂါထာေတြကို တတ္ႏုိင္သေလာက္ေဖ်ာက္ႏုိင္မွ..
ေခ်ာ္လဲက်ေနတဲ့ညီညြတ္ေရးကို ဆြဲထူကူမႏုိင္ၾကမယ္…

စေတးခဲ့သူေတြအတြက္ တဘဝလံုးစာနဲ႔လဲႏုိင္မွ …
ရွင္သန္က်န္ရစ္သူေတြရဲ့ ေပးဆပ္မႈစာတရြက္ခ်င္းစီေပၚမွာ
စာမ်က္ႏွာခပ္မ်ားမ်ားကို ခရီးေရာက္တဲ့အထိ
ကိုယ့္ဘဝကိုယ္တင္ေရးၾကည့္ခဲ့ၾကႏုိင္မွ
ဇာတ္သိမ္းလွတဲ့ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ကို
မ်ိဳးဆက္သစ္ရုံမွာ အေကာင္းဆံုးပြဲထုတ္ႏုိင္လိမ့္မယ္……။