Monday, December 7, 2009

”လက္ေမာင္းေသြးနဲ႔ေရးတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္စာမ်က္ႏွာ”

ေဟာဒီ ေသြးအစက္စက္ ထြက္ေနခဲ့တဲ့
အတိတ္နာ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြက
ေဆးၿမီးတိုနဲ႔ ကုလို႔မရႏုိင္မွန္း
ေပ်ာက္ေစဆရာသမားေတြနဲ႔ ကုလို႔မရႏုိင္မွန္း
ေသခ်ာတယ္ဆိုတာထက္ ပိုၿပီးေသခ်ာေနခဲ့တာၾကာၿပီ။

အခု….
ငါ့ရင္ဘတ္တခုလံုးမွာ
ၿမည္သံစြဲလကာၤနဲ႔ ဝုန္းဒိုင္းက်ဲေနတဲ့ အသံေတြက
”အိမ္ၿပန္ခ်င္တဲ့ အလြမ္း” ေတးတပုဒ္ မဟုတ္သလို
”အေမ့ကို လြမ္းတဲ့ည” ကဗ်ာတပုဒ္လည္း မဟုတ္ဘူး
ပစၥဳပၸန္တခုလံုးကို မိုးခ်ဳပ္ခံထားရၿပီး
အနာဂတ္တခုလံုးကို ဆြဲဆုတ္ခံထားရတဲ့ တိုင္းၿပည္အေသအတြက္
အမွန္တရားလက္သီးေတြကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္လို႔
စၾကာၤဝဠာလံုးၿပည့္ မုသာဝါဒေတြကို ေတာထုတ္မယ့္ အသံေတြၿဖစ္တယ္။

ဒီပြဲမွာ …
မိမိကိုယ္မိမိ ”မသိၿခင္း”မ်ားရဲ့ ၾကိဳးတန္းေပၚမွာ
စကားထာဝွက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေနၾကတဲ့ သူေတြနဲ႔
လမ္းခြဲဖို႔အတြက္ ဝန္မေလး ဝမ္းမနည္းတတ္ေတာ့သလို
ၿပိဳမယ့္မိုးကိုလည္း ေတြးမေၾကာက္တတ္ေတာ့ပါဘူး။

ရင္ဘတ္ မ်က္ႏွာက်က္အေပၚမွာ
သံလိုက္လို ကပ္ပါခဲ့ဖူးတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကို
ေဒါင္းေယာင္ေဆာင္တဲ့ က်ီးေတြနဲ႔အတူ
အတၱအလံထူတဲ့ အရပ္မွာ ဘယ္ေစ်းနဲ႔မွ ေရာင္းမစားႏုိင္ဘူး။

အေမွာင္စိတ္ကို အလင္းစိတ္နဲ႔
တိတ္တဆိတ္ ၿပန္မွ်ားေနခဲ့ရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြမွာေတာင္မွ
ဘယ္လိုဓားသြားထက္က ပ်ားရည္စက္မ်ိဳးကိုမွ တပ္မက္မႈ လွ်ာနဲ႔ မလ်က္ခဲ့ပါဘူး။

တာထြက္ခဲ့ခ်ိန္ကစၿပီး ပန္းဝင္ခ်ိန္ေရာက္တဲ့အထိ
ကိုယ့္အသိတရားနဲ႔ ကိုယ္ေလွာ္ခတ္ရင္း
ေရႊၿပည္ေတာ္လြမ္းခ်င္း ဇာတ္သိမ္းခန္းအတြက္
ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ထိပဲ ႏႊဲရႏြဲရ
ေနာက္တန္းတေနရာကေန သဘာဝက်က်နဲ႔ ဆက္ကမယ္။

ဘဝကို တစခ်င္းဖဲ့ေၿခြေပးရင္ ေပးရပါေစ
အမွန္တရားအတြက္ ေတာ္လွန္ေနရသမွ်
ေက်နပ္ ေနတတ္ ေသတတ္သြားႏုိင္မယ့္ တသက္တာမွာ
ဘဝတူေတြရဲ့ ဒဏ္ရာကို ဘယ္ေတာ့မွ နင္းမတက္ဘူး
ႏွစ္မ်ားရဲ့ အဆံုးလမ္းအထိ ယံုၾကည္ခ်က္မ်က္စိနဲ႔ ေရွ႕ကိုရဲရဲၾကည့္မယ္။ ။

12 comments:

Anonymous said...

ငါ့ရင္ဘတ္တခုလံုးမွာ
ၿမည္သံစြဲလကာၤနဲ႔ ဝုန္းဒိုင္းက်ဲေနတဲ့ အသံေတြက
”အိမ္ၿပန္ခ်င္တဲ့ အလြမ္း” ေတးတပုဒ္ မဟုတ္သလို
”အေမ့ကို လြမ္းတဲ့ည” ကဗ်ာတပုဒ္လည္း မဟုတ္ဘူး
ပစၥဳပၸန္တခုလံုးကို မိုးခ်ဳပ္ခံထားရၿပီး
အနာဂတ္တခုလံုးကို ဆြဲဆုတ္ခံထားရတဲ့ တိုင္းၿပည္အေသအတြက္
အမွန္တရားလက္သီးေတြကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္လို႔
စၾကာၤဝဠာလံုးၿပည့္ မုသာဝါဒေတြကို ေတာထုတ္မယ့္ အသံေတြ
း))))))

Unknown said...

တာထြက္ခဲ့ခ်ိန္ကစၿပီး ပန္းဝင္ခ်ိန္ေရာက္တဲ့အထိ
ကိုယ့္အသိတရားနဲ႔ ကိုယ္ေလွာ္ခတ္ရင္း
ေရႊၿပည္ေတာ္လြမ္းခ်င္း ဇာတ္သိမ္းခန္းအတြက္
ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ထိပဲ ႏႊဲရႏြဲရ
ေနာက္တန္းတေနရာကေန သဘာဝက်က်နဲ႔ ဆက္ကမယ္................ေလးစားရပါတယ္ အစ္ကို ....
ကဗ်ာေလးက ၾကမ္းတမ္းသလိုထင္ရေပမယ္႔ သိမ္ေမြ႕လွပပါတယ္ .....
ခင္မင္ေလးစားလွ်က္
ညီမေလး ႏွင္းေဟမာ

သိဂၤါေက်ာ္ said...

“ဘဝကို တစခ်င္းဖဲ့ေၿခြေပးရင္ ေပးရပါေစ
အမွန္တရားအတြက္ ေတာ္လွန္ေနရသမွ်
ေက်နပ္ ေနတတ္ ေသတတ္သြားႏုိင္မယ့္ တသက္တာမွာ
ဘဝတူေတြရဲ့ ဒဏ္ရာကို ဘယ္ေတာ့မွ နင္းမတက္ဘူး”

ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႕ ေ႐ွ႕ကို ရဲရဲ ေလွ်ာက္ႏိုင္ဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္..

~ဏီလင္းညိဳ~ said...

ကိုေဆာင္းေရ...
အခုမွ လာဖတ္မိတာပါ...။
ကဗ်ာေလးဖတ္ရင္းနဲ႔ ရင္ခုန္သံေတြေတာင္ ျမန္လာသလိုပဲဗ်ာ...။ တစ္ကယ္ေျပာတာပါအစ္ကို...။

ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္

ဏီလင္းညိဳ

Nge Naing said...

မဂၤလာပါ။ ကဗ်ာလာဖတ္သြားပါတယ္။ ခံစားခ်က္ေတြ ျပင္းဆဲပဲေနာ့္။

ကဗ်ာဦး said...

တာထြက္ခဲ့ခ်ိန္ကစၿပီး ပန္းဝင္ခ်ိန္ေရာက္တဲ့အထိ
ကိုယ့္အသိတရားနဲ႔ ကိုယ္ေလွာ္ခတ္ရင္း
ေရႊၿပည္ေတာ္လြမ္းခ်င္း ဇာတ္သိမ္းခန္းအတြက္
ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ထိပဲ ႏႊဲရႏြဲရ
ေနာက္တန္းတေနရာကေန သဘာဝက်က်နဲ႔ ဆက္ကမယ္။

အစ္ကိုေဆာင္း
ဘယ္လိုေျပာရမွန္းမသိေအာင္ကို ေကာင္းလြန္းတယ္

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

ေရႊၿပည္ေတာ္လြမ္းခ်င္း ဇာတ္သိမ္းခန္းအတြက္
ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ထိပဲ ႏႊဲရႏြဲရ
ေနာက္တန္းတေနရာကေန သဘာဝက်က်နဲ႔ ဆက္ကမယ္။

အဲဒီစာသားအတိုင္း ယံုၾကည္ပါတယ္ဗ်ာ

အိုင္လြယ္ပန္ said...

ကဗ်ာလာခံစားသြားတယ္ အစ္ကို :)

ဒ႑ာရီ said...

အေမွာင္ေတြၿပီးရင္ေတာ့ အလင္းေတြ လာမွာပါ အကို။ တာထြက္ခ်ိန္ကစလို႔ ပန္းမ၀င္မခ်င္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ရွိပါေသးတယ္။ ကိုယ္ပထမ မရေစနဲ႔အံုး ပန္း၀င္ခဲ့တဲ့အထိ ဇြဲနဲ႔ ၾကိဳစားခဲ့ရင္ အကိုတို႔ ညီမတို႔ေတြ ဇြဲဆုေလးေတာ့ ရေလာက္မွာပါ။
အကို႔ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကို ဖတ္သြားရင္း အားေပးခဲ့တယ္ေနာ္။

ခင္မင္ေလးစားလွ်က္

ကုိေအာင္ said...

မာန္အျပည့္ပါတဲ့ကဗ်ာလုိ႕ ခံစားမိတယ္ အကို၊ အားေပး
လ်က္ပါ။

ေႏြဆူးလကၤာ said...

ေကာင္းလိုက္တဲ႔ ကဗ်ာေလးဗ်ာ။ ရင္ဘတ္ထဲထိသြားတယ္။

မိုးစက္အိမ္ said...

ေဒါင္းေယာင္ေဆာင္တဲ့ က်ီးေတြနဲ႔အတူ
အတၱအလံထူတဲ့ အရပ္မွာ ဘယ္ေစ်းနဲ႔မွ ေရာင္းမစားႏုိင္ဘူး
မွန္တာေပါ့ အစ္ကိုရာ တန္ဖိုးၿဖတ္မရဘူးဆို
ကို သက္ေသၿပလိုက္ပါ . . .