”လက္ေမာင္းေသြးနဲ႔ေရးတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္စာမ်က္ႏွာ”

ေဟာဒီ ေသြးအစက္စက္ ထြက္ေနခဲ့တဲ့
အတိတ္နာ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြက
ေဆးၿမီးတိုနဲ႔ ကုလို႔မရႏုိင္မွန္း
ေပ်ာက္ေစဆရာသမားေတြနဲ႔ ကုလို႔မရႏုိင္မွန္း
ေသခ်ာတယ္ဆိုတာထက္ ပိုၿပီးေသခ်ာေနခဲ့တာၾကာၿပီ။

အခု….
ငါ့ရင္ဘတ္တခုလံုးမွာ
ၿမည္သံစြဲလကာၤနဲ႔ ဝုန္းဒိုင္းက်ဲေနတဲ့ အသံေတြက
”အိမ္ၿပန္ခ်င္တဲ့ အလြမ္း” ေတးတပုဒ္ မဟုတ္သလို
”အေမ့ကို လြမ္းတဲ့ည” ကဗ်ာတပုဒ္လည္း မဟုတ္ဘူး
ပစၥဳပၸန္တခုလံုးကို မိုးခ်ဳပ္ခံထားရၿပီး
အနာဂတ္တခုလံုးကို ဆြဲဆုတ္ခံထားရတဲ့ တိုင္းၿပည္အေသအတြက္
အမွန္တရားလက္သီးေတြကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္လို႔
စၾကာၤဝဠာလံုးၿပည့္ မုသာဝါဒေတြကို ေတာထုတ္မယ့္ အသံေတြၿဖစ္တယ္။

ဒီပြဲမွာ …
မိမိကိုယ္မိမိ ”မသိၿခင္း”မ်ားရဲ့ ၾကိဳးတန္းေပၚမွာ
စကားထာဝွက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေနၾကတဲ့ သူေတြနဲ႔
လမ္းခြဲဖို႔အတြက္ ဝန္မေလး ဝမ္းမနည္းတတ္ေတာ့သလို
ၿပိဳမယ့္မိုးကိုလည္း ေတြးမေၾကာက္တတ္ေတာ့ပါဘူး။

ရင္ဘတ္ မ်က္ႏွာက်က္အေပၚမွာ
သံလိုက္လို ကပ္ပါခဲ့ဖူးတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြကို
ေဒါင္းေယာင္ေဆာင္တဲ့ က်ီးေတြနဲ႔အတူ
အတၱအလံထူတဲ့ အရပ္မွာ ဘယ္ေစ်းနဲ႔မွ ေရာင္းမစားႏုိင္ဘူး။

အေမွာင္စိတ္ကို အလင္းစိတ္နဲ႔
တိတ္တဆိတ္ ၿပန္မွ်ားေနခဲ့ရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြမွာေတာင္မွ
ဘယ္လိုဓားသြားထက္က ပ်ားရည္စက္မ်ိဳးကိုမွ တပ္မက္မႈ လွ်ာနဲ႔ မလ်က္ခဲ့ပါဘူး။

တာထြက္ခဲ့ခ်ိန္ကစၿပီး ပန္းဝင္ခ်ိန္ေရာက္တဲ့အထိ
ကိုယ့္အသိတရားနဲ႔ ကိုယ္ေလွာ္ခတ္ရင္း
ေရႊၿပည္ေတာ္လြမ္းခ်င္း ဇာတ္သိမ္းခန္းအတြက္
ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ထိပဲ ႏႊဲရႏြဲရ
ေနာက္တန္းတေနရာကေန သဘာဝက်က်နဲ႔ ဆက္ကမယ္။

ဘဝကို တစခ်င္းဖဲ့ေၿခြေပးရင္ ေပးရပါေစ
အမွန္တရားအတြက္ ေတာ္လွန္ေနရသမွ်
ေက်နပ္ ေနတတ္ ေသတတ္သြားႏုိင္မယ့္ တသက္တာမွာ
ဘဝတူေတြရဲ့ ဒဏ္ရာကို ဘယ္ေတာ့မွ နင္းမတက္ဘူး
ႏွစ္မ်ားရဲ့ အဆံုးလမ္းအထိ ယံုၾကည္ခ်က္မ်က္စိနဲ႔ ေရွ႕ကိုရဲရဲၾကည့္မယ္။ ။